De 21 Dagen Niet Klagen Challenge (doe je mee?)

21 dagen niet klagen, niet schelden, en niet roddelen. Doe een bandje om je pols en begin gewoon. Hoe moeilijk kan het zijn?

Klagen is feedback geven op een situatie zonder de intentie te hebben er iets aan te veranderen.

Deze geniale definitie leerde ik een aantal jaren geleden van topsportpsycholoog Rico Schuijers.

Laatst las ik —voor wat het waard is, maar dit staat altijd heel slim— dat we gemiddeld 73 keer per dag klagen.

Vrij snel daarna stuitte ik op iets wat mijn aandacht vasthield: De 21 dagen niet klagen challenge.

Dat maakte 1+1+1=7.

Voor je nu denkt ‘dat heb ik niet nodig’, of ‘dat lukt me nog geen 21 seconden’, de regels van de 21 dagen niet klagen challenge zijn als volgt:

Je doet een armbandje om een van je polsen, en dan is het 21 dagen:

* Niet klagen
* Niet schelden
* Niet negatief praten over iemand die er niet bij is

Breek je een van de regels. Bijvoorbeeld op dag 8. Dan wissel je het bandje van pols, en begin je terug op dag 1. De challenge is klaar als je een onafgebroken reeks van 21 dagen haalt.

Twee extra regels die ik heb geïntroduceerd tijdens mijn challenge zijn:

- Als je een discussie hebt of iets wel of geen klagen is, is het altijd klagen. Punt.
- Je mag iets vervelends wel benoemen, als je direct met een oplossing komt.

Voorbeeld: Ik stond vanochtend weer een uur in de file, dus ik ga morgen met het openbaar vervoer.

Voor de duidelijkheid. Ik ben niet tegen klagen. Daarom is het ook niet de 21 Dagen Alles Opkroppen Challenge. De challenge is bedoeld je bewust te maken van je gedrag en het eventueel te veranderen.

Here we go...

Gewoon een aantal dagen niet klagen — Hoe moeilijk kan het zijn?

Het is dag 13. We zijn in Kaapstad. Het gaat eigenlijk vanzelf. De eerste dagen waren even opletten. Maar doordat iedereen in mijn directe omgeving er steeds naar vraagt, blijf ik scherp. Niet in de laatste plaats omdat ze me juist proberen te laten klagen. En het me echt niet gaat gebeuren dat ik daar intrap. Het witte bandje zit goed om mijn linker pols. En ik ben vastberaden het daar te houden.

Dan gaat het mis. Ik word uitgenodigd een stukje mee te gaan rennen. De dame in kwestie blijkt een Zuid-Afrikaanse trailrunster te zijn. Ze doet normaal loopjes tussen de 25 en 60 kilometer. In de bergen. Natuurlijk laat ik me niet kennen, en ren ik mee.

We rennen Lion’s Head op. En af. Slaan rechtsaf naar de pipe-trail. Beklimmen de zijkant van Tafelberg. En rennen dwars over echo valley. Nu is de kans vrij groot dat deze route je niets zegt. Geeft niks. Het enige dat je hoeft te weten, is dat we nu al ruim 2,5 uur aan het rennen zijn. Zonder water. In de zon. Ik niet heb ontbeten. En mijn definitie van een stukje rennen, anders is dan die van de gazelle waar ik mee ren. Halverwege echo valley, gebeurt het. In een moment van zwakte roep ik: “How f**king far is this still!?”.

Aangezien ik haar net over mijn challenge heb verteld, is haar antwoord: “Switch the bracelet!”

Dag, 13 dagen, doei.

(Niet) klagen is zo oud als de wegen naar Rome

Een maand lang kom ik niet verder dan dag 3. Een mug houd me wakker. Ik stoot mijn hoofd. Een zware workout. Mijn sleutels kwijt. $%#@!

Dan besluit ik dat ik er klaar mee ben. Ik lees op dat moment The Obstacle is the Way van Ryan Holiday. En daar zie ik het voor de 224e keer staan:

“Je hebt geen invloed op wat gebeurt, enkel op hoe je daar op reageert.”

Het is de eerste eigenschap van het eerste managementboek dat ik ooit las: vergroot je cirkel van invloed, in Stephen Covey’s de 7 eigenschappen van effectief leiderschap. En deze wijsheid is letterlijk zo oud als de wegen naar Rome: Het is de essentie van stoïcijnse filosofie.

Terug naar de challenge. Ik zeg nog 1x keer “Wat een hel is deze challenge!”. Zo, nu zit het bandje weer om mijn linkerpols (vind ik fijner). En de volgende 20 dagen zijn een eitje. Focussen op wat je wél kunt veranderen, ís de sleutel.

Dan is het d-day. Dag 21. Ik ben op Sicilië. Een prachtig eiland. Het eten is top. De wijn heerlijk. En het gezelschap nog beter. Geen enkele reden tot klagen. Maar het besef is daar: een slip of the tongue is genoeg. “Ik denk dat ik vandaag mijn mond maar houd” probeer ik subtiel bij het ontbijt. “Doe even normaal joh” is de respons.

De rest van de dag zeg ik toch zo weinig mogelijk. Bij het avondeten is het zover: Champagne! 21 dagen niet geklaagd. Het voelt als een behoorlijke prestatie. Good for me…

Een aantal dingen die me opvielen

* ​Schelden is onzin.
* Het is bijna eng hoeveel je roddelt.
* Niet klagen is de ultieme mindcontrol.
* Het stimuleert je te kijken naar wat je wel kunt veranderen.
* Klagen kost bakken met energie (ook voor anderen)
* Anderen stoppen ineens met klagen tegen jou (heerlijk).
* De challenge is best een dingetje.
* 21 dagen is langgggg!
* Het is top voor je sociale vaardigheden
* Het kostte me 3 bijna 3 maanden.
* Ik zou het zo weer doen.

De Challenge is weer on — Doe je mee?

Het is inmiddels 5 maanden geleden dat ik deze challenge heb afgerond. (Ik ben keurig op tijd met de blog), maar het is een mooi moment om het bandje weer uit de kast te halen.

De grootste held die ik ken, gaf dit als cadeautje aan zijn vriendin. Dat hijzelf 21 dagen niet zou klagen, uiteraard. Wat dacht jij dan? En de heldin van de week is de 13 jarige dochter van een vriend die deze week ook is begonnen..