Experiment: leven als een topsporter
Nieuwsgierigheid is vaak gericht op dingen die je nog nooit hebt gedaan. Toch kan nieuwsgierigheid ook helpen om je verder te verdiepen in iets dat je al kent. Iets dat je al eerder hebt geprobeerd. Of iets waar je meer over wilt leren. Om de volgende stap te zetten. En dat is de manier hoe ik mijn nieuwsgierigheid de afgelopen maanden heb gebruikt.
Starten vanuit nieuwsgierigheid
Meer dan 10 jaar geleden, toen ik nog voetbalde, maakte ik kennis met Crossfit. Crossfit is een trainingsmethode die functionele bewegingen varieert op hoge intensiteit. Van hardlopen en roeien tot gewichtheffen, touwklimmen en op je handen lopen. Overal ter wereld komen dagelijks Crossfitters samen in ‘de box’ (een Crossfit sportschool) om in een uur ‘de WOD’ (workout of the day) te doen.
Crossfit is ook een sport. Met wedstrijden. Op zo’n wedstrijddag doe je meerdere ‘events’ waarbij de verschillende elementen door elkaar worden gehusseld. Elk event geeft punten. Heb je aan het einde de meeste punten, dan win je de wedstrijd. Een detail: Omdat de events pas een paar dagen van te voren bekend worden gemaakt, weet je vooraf niet exact wat je moet doen, waardoor je voorbereid moet zijn op alles.
21 dagen leven als een professionele amateur
Al jaren vraag ik mezelf af hoe het zou zijn om me toe te leggen op Crossfit. Ik trainde altijd al wel. Maar nooit echt, echt… Als een topsporter. Of in mijn geval, een professionele amateur.
Daarom meldde ik me tijdens de zomervakantie aan bij DJYM in Nieuw-Vennep. De insteek was, zoals met elk experiment, om het eerst 21 dagen te ontdekken. Omdat ik al bekend was met Crossfit, had ik een idee van wat ik kon verwachten. Maar, zo werd duidelijk, je weet pas echt hoe het is, als je het daadwerkelijk doet.
Onder leiding van Arno Wiering en Colin Liem trainde ik vijf dagen per week met een wedstrijdgroep mee. Sommige dagen twee keer twee uur, andere dagen drie uur per dag. En dan deed ik niet eens alles wat de groep deed. Drie weken lang maakte ik mijn agenda vrij om te kunnen leven als een professionele amateur.
Op de rustdagen stapte ik vaak op de fiets voor actief herstel. Als ik niet trainde, at ik alles binnen mijn bereik. Als ik niet sliep, lag ik uitgeteld op de bank of krom van de spierpijn in allerlei yoga poses om leniger en mobieler te worden.
Het was loodzwaar en geweldig.
Drie weken worden drie maanden
Na drie weken verlengde ik het experiment met drie maanden. Met de extra uitdaging nu ook voldoende energie over te houden voor mijn werk. Ook schreef ik me in voor een wedstrijd: The Amsterdam Throwdown. Waar je je normaal voor moet kwalificeren, maar dit jaar, vanwege Covid, niet.
Er waren drie niveaus. Geschaald, standaard of elite. Ik koos standaard. En mocht me daarom afgelopen zaterdag met nog 79 andere atleten om 07:00 uur melden in de Kromhouthal in onze hoofdstad.
Het werd een dag vol zenuwen, adrenaline, afzien, plezier en voldoening. Vijf events waar ik mezelf een aantal keer op een heel donker plekje bevond. En los van waar ik uiteindelijk op de ranglijst eindigde, ben ik enorm blij met hoe ik de dag fysiek en mentaal ben doorgekomen.
En zo is iets wat achter de schermen begon vanuit nieuwsgierigheid gaandeweg uitgegroeid tot een nieuw avontuur.
Drie maanden worden drie jaar?
De reden dat ik hier - na lange twijfel - over schrijf, is dat voor dit experiment hetzelfde geldt als voor andere dingen die je wilt leren: Veel van wat ik leer(de) is toepasbaar op andere plekken.
Universele lessen zoals dat vertrouwen houden in het proces, belangrijker is dan het forceren van resultaten op de korte termijn. Over hoe je vaak best weet wat je wilt, maar het om allerlei goedbedoelde en praktische redenen toch niet doet. Over hoeveel je kunt leren als je jezelf er voor open stelt. En niet doet alsof je het allemaal al kunt en weet. Over de kracht van nieuwsgierigheid, zeker in momenten dat het spannend is.
En misschien de belangrijkste les: jezelf omringen met gelijkgestemden.
Want hoewel het spannend was om een nieuwe omgeving binnen te stappen, heeft de groep me opgenomen als een van hen. Een nieuwe groep Crossfit-vrienden die elkaar scherp houdt, tips geeft, en op de juiste momenten met ouderwetse kleedkamerhumor met beide benen op de grond zet. En daar ben ik iedereen enorm dankbaar voor.
En nu?
Het idee is de komende tijd vaker over dit avontuur te schrijven. Niet per se over Crossfit. Want ik snap dat veel van jullie daar (nog) niets mee hebben.
Maar ik wil dit nieuwe avontuur gebruiken als middel en metafoor om je mee te nemen in het proces van nieuwsgierigheid experimenteren, en wat daar allemaal bij komt kijken. En mocht het je aanzetten om wat meer te gaan bewegen in tijden van Corona (en daarna), is dat mooi meegenomen.
Dit stuk is een voorbeeld van hoe ik mijn experimenten aanpak. Ik start met 21 dagen. Vaak blijft het daarbij. Soms is er een haakje om op door te pakken en worden drie weken, drie maanden en langer. Zoals met het stoppen met e-mail, de 50 presentaties in 15 weken, en De Wereld Rond in 80 Experimenten.
Het fijne van deze manier is dat niet alles altijd een succes hoeft te worden. Dat houdt het luchtiger. Want als je steeds nieuwe experimenten start, blijft er ‘vanzelf’ een plakken. Soms al snel. Soms duurt het wat langer.
Voor nu is de richting bepaald. Het doel is gesteld. Maar wat dat doel is, is minder relevant. Want hoe groot het uiteindelijke doel ook is, het begint allemaal met wat je vandaag doet. Stap voor stap. Dag voor dag.
Focus op het proces. Volg je nieuwsgierigheid. En houd vast. Euh, vol.
