“Het ene moment lees ik over allemaal experimenten in het buitenland, en dan hoor ik ineens 3 maanden helemaal niets. Hoe staat het eigenlijk met die 80 experimenten van je?”

Dit subtiele bericht ontving ik een week geleden. En het is niet de eerste keer dat iemand vraagt of ik nog leef.

Nu geloof ik niet dat iedereen tijdens zijn zomervakantie continu mijn blog heeft zitten verversen, maar zomaar 3 maanden radiostilte is natuurlijk ook niet netjes. Sorry.

Laten we in opmars naar het antwoord op de ‘hoe staat het eigenlijk met die 80 experimenten’ beginnen met een verhaaltje.

Er was eens een ezel..

Een ezel staat midden tussen een baal stro en een bak water. Hij heeft honger en dorst. Hij kijkt links, hij kijkt rechts. De ezel twijfelt. Eerst eten? Of eerst drinken? De ezel blijft twijfelen. Eerst eten? Of eerst drinken? De ezel kiest niets, blijft staan in het midden, en sterft van de honger en de dorst.

Nu denk je misschien, wat een domme ezel. Hij kan toch eerst stro eten, en dat daarna wegspoelen met verfrissend water? Of, als hij echt dorst heeft, drinkt hij eerst van het verkoelende water, en begint hij daarna aan die heerlijke baal stro? Wat maakt het uit…

En dat is precies het verschil tussen ezels en mensen. Ezels kunnen niet vooruit denken en mensen—in principe—wel. Daarom is het moraal van het verhaal: Je kunt van alles, alleen niet tegelijk.

Gelukkig hoeft dat ook niet. In tegenstelling tot wat je op school leert, kies je geen opleiding (meer) voor het leven. Je kunt prima verschillende banen hebben tijdens je 104 jaar durende loopbaan. Je kunt vaak eerst het ene doen, en dan het ander. Of, in sommige gevallen, eerst het ene doen, en dan ontdekken dat het andere overbodig is geworden, of simpelweg niet meer interessant is.

Je kunt het moraal van dit verhaal ook iets vrijer vertalen. In ‘Ben geen ezel’. En dat ben ik het afgelopen jaar wel geweest.

Er was eens een jongen die 80 experimenten ging doen..

Toen de jongen begon aan zijn avontuur, was hij omringd met bakken. In plaats van naar alle bakken te blijven staren, koos hij een bak die hem nieuwsgierig maakte: ‘Vietnam’. En elke keer als een bak leeg was, ging hij naar de volgende.

Natuurlijk koos hij ook wel eens bak die een beetje tegen bleek te vallen, maar dat maakte niet uit. Hij wist dat je daar minstens evenveel van leerde, en er altijd nog andere bakken waren. Sterker nog, er kwamen steeds meer bakken bij.

Na 27 bakken, besloot de jongen een pauze in te lassen. Even rust. Even overzicht. Toen hij rondkeek, schrok hij zich te pletter. Wat een boel bakken. Wat een mogelijkheden. Welke moest hij kiezen? Hij zag een bak met ‘New York’, een bak met ‘Sydney’, ‘Colombia’, ‘Costa Rica’ en een bak met ‘Kaapstad’. Ook al was hij eerder in Zuid-Afrika geweest.

Alle bakken leken hem geweldig.

Daar staat de jongen. Midden tussen alle bakken. De jongen kijkt links, hij kijkt rechts. Hij twijfelt. Eerst Colombia? Of eerst New York? De jongen blijft twijfelen. Eerst Costa Rica? Of toch eerst terug naar Kaapstad? De jongen kiest niets, blijft staan in het midden, en hij doet geen van allen...

Oeps.

Dit lijkt op een verhaal van een (domme) ezel dat ik ooit heb gelezen…

Eerst vraag 2, leef je nog?

Gelukkig was het voor mij geen keuze van leven of dood. Toen ik dat besefte, lukte het ook ‘Rond de wereld in 80 Experimenten’ weer te zien als wat het altijd is geweest: Een zelfverzonnen avontuur dat is ontstaan vanuit nieuwsgierigheid.

Hoe staat het eigenlijk met die 80 experimenten?

De wereld is nu anders dan toen ik 2,5 jaar geleden begon. Ik ben verliefd geworden in Nederland. Vind het na veel reizen ook fijn om thuis in Leiden te zijn. En mag op de meest toffe plekken lezingen geven over experimenteren met (nieuwe) ideeën.

Het is daarom logisch dat de invulling van het project en de experimenten ook verandert. Het is nooit het idee geweest 80 keer hetzelfde te doen. In ruil voor eten en onderdak is niet altijd meer de beste vorm. Net zoals dat ik niet meer onafgebroken zes maanden onderweg wil zijn.

De afgelopen drie maanden, was ik nog wel acht weken on the road. Want toen ik besefte dat ik geen ezel wilde zijn, koos ik (samen met mijn vriendin) voor Colombia en Costa Rica. En later zelf nog voor een paar dagen in het bergachtige Wales. In alle drie de landen deed ik een experiment, wat de teller op 30 van 80 brengt.

Updates van deze experimenten, en meer over wat me de komende periode bezighoudt, volgt de komende weken op de blog (aanmelden kan onderaan).

Voor nu, hoe zit het na de zomervakantie eigenlijk met jou?

Welke keuzes heb jij te maken?

Ps; Ik ben trouwens gek op ezels hoor. Ook al is dit een paard. Of is het toch een ezel? Laat maar, ik kan niet kiezen...