Voor mijn 26e verjaardag kreeg ik van een goede vriend een kaart: “Gefeliciteerd, en ik ben benieuwd wat je nog voor je 30e gaat doen!”

Het zette me aan het denken en leidde tot De Wereld Rond in 80 Experimenten. Bijna drie jaar hielp ik bedrijven in het buitenland nieuwe ideeën uitvoeren, in ruil voor eten en onderdak.

In 2019, een half jaar na mijn 30e verjaardag, verscheen het boek ’21 dagen niet klagen’ over alle internationale experimenten. Lezingen en trajecten bij bedrijven in het hele land volgde, totdat de agenda plots werd geveegd vanwege Corona.

De timing was niet top: alle bijeenkomsten werden verboden op de dag dat de eerste muur sneuvelde in ons koophuis. We gingen namelijk groots verbouwen..

Financieel onzeker en tegelijk compleet buiten mijn invloed. Om de onzekerheid een plek te geven, veranderde ik mentaal mijn functietitel op LinkedIn naar bouwvakker, en hielp waar ik kon in huis.

Al stofhappend ontdekte ik dat je veel tijd hebt om na te denken tijdens het wegbikken van oud stucwerk. 

De conclusie: ik was toe aan een nieuw avontuur. De grote vraag: maar wat dan?

Het afgelopen jaar stond daarom in teken van allerlei experimenten, want zoals Prof. Herminia Ibarra terecht stelt: “Je ontdekt wie je bent in de praktijk, niet in theorie.”

Oftewel, gooi spaghetti tegen de muur en kijk wat blijft plakken.

Ik verkende verschillende mogelijke schrijfprojecten. Coachte op verzoek een aantal mensen. Zette een bedrijf op. En stopte daar weer mee. Begeleidde wat innovatietrajecten. En lag tussendoor nog 21 dagen elke ochtend vijf minuten in de Noordzee. In januari.

Helaas bleef, behalve het nieuwe stucwerk, niets echt plakken.

En hoeveel ervaring ik ook heb met experimenteren, misschien was de zelf opgelegde druk om het volgende project te vinden wel te groot. Je kunt proberen, ontdekken en verkennen, maar uiteindelijk niet forceren.

Het volgende experiment was om het even te laten voor wat het was. Iets dat, voor iemand die gewend is om als het moeilijk wordt of niet lukt er een schepje bovenop te doen, makkelijker gezegd is dan gedaan.

Vorige week bladerde ik door een oud notitieboekje en vond de verjaardagskaart als bladwijzer. Volgende week word ik 33. En ik weet inmiddels wat ik nog wil doen voor mijn 35e. Sterker nog, alles loopt. Daarover in de blog van volgende week meer.

Voor nu is de belangrijkste les: Hard werken is niet altijd de oplossing.

Blijven experimenteren vanuit nieuwsgierigheid, blijkt elke keer de manier. Wat uit die experimenten komt, is pas achteraf te zeggen. Maar dan vind je uiteindelijk altijd iets dat je interesse vasthoudt. Al is het maar voor een tijdje, en leidt dat je vanzelf naar je volgende avontuur.

ps; Nieuwsgierig waar ik mee aan de slag ga? Meld je hier onder aan voor de updates.