Toen ik begon met schrijven, gebruikte ik veel uitroeptekens. Dat had ik op dat moment niet door, maar het viel me op bij het overzetten van alle blogs naar deze website. Blijkbaar voelde het alsof ik iets te zeggen had. Iets kwijt moest. En dat die woorden extra kracht nodig hadden. 

In de loop van de jaren ben ik die uitroeptekens verloren. Want, al lerende ontdek je hoe weinig je eigenlijk weet. Dat bijna alles veel genuanceerder ligt dan de meeste liveblogs en sensatieartikelen je willen doen geloven. Minder zwart wit. Minder uitgesproken. 

Een mooi en bevrijdend inzicht. Maar ook lastig en soms beklemmend.

Ik ben blij dat ik steeds beter leer om dingen vanuit meerdere perspectieven te bekijken. Het maakt me nieuwsgieriger. Het geeft een completer beeld.

Toch maakte al die uitroeptekens me ook wat jaloers. Een gevoel van heimwee naar de tijd waarin ik dacht zoveel dingen zeker te weten. Het zelfvertrouwen. Misplaatst, uiteraard. Maar dat wist ik toen niet.

De keerzijde van nuance is dat dingen meer overdenk. En mezelf afvraag wie ik ben om dit te zeggen.

Het is een van de redenen dat ik na het verschijnen van ’21 dagen niet klagen’ veel minder schrijf dan ik eigenlijk wil. Of wel schrijf, maar het niet deel met de wereld. Terwijl ik daar altijd enorm veel plezier aan beleefde.

Tot ik dit voorjaar ‘The Collected Writings’ van Chris Moore las. 

In een van zijn essays vertelt hij: “Ik heb geleerd dat ik niet de slimste hoef te zijn om impact te maken. Laat staan de beste spreker of schrijver. Het enige dat echt telt in het leven, is of ik bereid ben om mogelijkheden aan te grijpen, keihard te werken, en mijn unieke stem te gebruiken. Zo vaak mogelijk. En zonder pardon. Ik laat dat nooit los, en ik wens voor jou hetzelfde.”

Chris is in 2016 op 35 jarige leeftijd overleden. Omdat hij zijn eigen advies opvolgde, liet hij niet alleen zijn vrouw en twee kinderen na, maar ook zijn stem die doorklinkt in de essays die hij deelde met de wereld.

Chris gaf het zetje om weer te gaan schrijven. Tijdens de zomer draaide het experiment. En vanaf vandaag is het een gegeven. Want na lang denken, is de conclusie simpel en ongenuanceerd: Misschien gebruik ik minder uitroeptekens, maar ik ben nog lang niet uitgesproken!