Omdat mijn vriendin slecht slaapt van series met bloed, keken we ‘The Greatest Night in Pop’. Een documentaire over Het lied voor Afrika: We Are the World.

Meer dan veertig wereldsterren zijn die avond in Los Angeles. Michael Jackson, Lionel Richie, Diana Ross, Paul Simon, Bruce Springsteen, Billy Joel, Quincy Jones, Ray Charles. De lijst is eindeloos. Er is eigenlijk niemand niet.

De documentaire vertelt het verhaal over hoe het lied tot stand kwam. En omdat de totale avond, of eigenlijk de hele nacht, is gefilmd, geeft het een uniek beeld van hoe de groten der aarde hun vak uitoefenen. Of niet.

Wat me het meeste opviel is dat iedereen onder de indruk was van elkaar.

Bob Dylan, toch geen kleine meneer in de muziekwereld, vindt het spannend om een solo te zingen. Sheila E. de koningin van percussie begrijpt niet waarom zij hier tussen alle beroemdheden staat. Terwijl ze eerder die avond optrad op de American Music Awards — de Oscars voor muziek!

De groten der aarde. Stuk voor stuk zenuwachtig. En onzeker.

Totdat Diana Ross een van haar grootste idolen om een handtekening vraagt. En als Daryl Hall zijn krabbel op haar bladmuziek zet, volgt de rest. Lionel Richie signeert de muziek van Bruce Springsteen. Iedereen beweegt door elkaar. En ze willen allemaal elkaars handtekening.

Het is een les in bescheidenheid. Blijkbaar zijn zelfs de beste van de beste onzeker. En als zij al twijfelen, wat betekent dat voor ons normale stervelingen?

Je best doen om niet onzeker te zijn? Je twijfels wegstoppen? Of is het de kunst om ondanks die onzekerheid alsnog de eerste stap te zetten. En te denken: “Ik ben onzeker. Kijk, dat is top. En dan nu aan de slag.”

Tot over twee weken,
Kevin

♥️ Mijn Favoriete Dingen

📕 Boek: The Psychology of Money van Morgan Houssel
Morgan Houssel is een hele sterke verhalenverteller. Normaal interesseren boeken over geld me niet zo. Maar met zijn alledaagse voorbeelden laat hij de verhalen spreken. Zijn punt: geld gaat niet over geld, geld gaat over gedrag en emotie. En dat punt weet hij heel beeldend over te brengen. Nu lees ik trouwens zijn tweede boek: Same as Ever. Over alles wat niet veranderd. Waarover later ongetwijfeld meer.

📝 Essay: A Project of One’s Own van Paul Graham

De essays van Paul Graham zijn goud. En nieuwsgierigheid is een thema wat vaak terugkomt. In dit essay beschrijft hij het verschil tussen een project wat je krijgt opgelegd en eentje waar je zelf voor kiest. Deze paragraaf geeft een impressie. Over kinderen die zelf kiezen een boomhut te bouwen:

“Instead of telling kids that their treehouses could be on the path to the work they do as adults, we tell them the path goes through school. And unfortunately schoolwork tends to be very different from working on projects of one's own. It's usually neither a project, nor one's own. So as school gets more serious, working on projects of one's own is something that survives, if at all, as a thin thread off to the side.”

✍🏼 Quote van de week

Na de documentaire dacht ik na over hoe alle artiesten in hun hoofd invulden wat de anderen van hun dachten. En hoe mijlenver ze ernaast zaten. Wat me weer deed denken aan een interview met filosofe Stine Jensen, die een quote van Schopenhauer aanhaalde:

“Andermans hoofd is een waardeloze plek om als zetel voor waar geluk te dienen”

Treffend. En ja, zo gaat dat dus in mijn hoofd..

Deze post verscheen op 20/03/24 als nieuwsbrief. Wil je deze nieuwsbrief elke week in je inbox ontvangen? Meld je aan!

⬇️⬇️⬇️