Het boek ‘Think again’ van Adam Grant gaat over de waarde van weten wat je (nog) niet weet. Of je überhaupt beseffen dat voor alles wat je wel weet, er heel veel is wat je niet weet. Hoeveel, weet ik niet precies. Maar wel een heleboel.

Het maakt bescheiden en nieuwsgierig.

En daarbij, veel dingen zijn leuker als je ze nog niet weet. Het einde van een film. De uitslag van een sportwedstrijd. Of die nieuwe uitdaging die je net bent aangegaan.

‘Niet weten’ is de brandstof van experimenten. Zolang er iets te ontdekken is, ga je voorwaarts. Je komt tot verrassende inzichten die zorgen voor onverwachte wendingen. Zodra je het heb uitgevogeld, is de puzzel af. En kan hij terug in de doos.

Maar eerlijk toegeven dat je iets niet weet, vinden we lastig. Het voelt zwak. Of dom. Tot je er, zoals Adam bepleit, opnieuw over nadenkt. Want erkennen dat je iets nog niet weet, is juist heel slim. Het is de eerste stap naar wél weten.

Wat helpt, is te onthouden dat je nooit de enige bent die het niet weet. Ik zit (te) vaak in overleggen waar onbegrijpelijke termen en afkortingen worden gebruikt. Meestal knik ik een beetje mee met een blik van ja, precies…

Tot laatst iemand openlijk vroeg wat iets betekende. En in plaats van dat ze gek werd aangekeken, ging er een zucht van verlichting door de ruimte. De rest had ook geen idee.

Nu was het aan degene die het woord had, om uit te leggen wat hij bedoelde. Het was lastig. Hij kwam er niet uit. Hij had er nooit eerder bij stil gestaan. Waarom niet? Dat wist hij niet precies.