Een boek dat ik jaarlijks lees is Essentialism van Greg McKeown. Het helpt me onderscheid te maken tussen wat essentieel is en wat niet. Om zo te zorgen dat mijn tijd, aandacht en energie naar de juiste dingen gaan.

De ondertitel van het boek vat perfect samen waar het over gaat: De gedisciplineerde zoektocht naar minder. Leren focussen, vaker ‘nee’ zeggen, en prioriteit stellen. Het zijn allemaal onderwerpen die ruimschoots aan bod komen. Heb je deze onder de knie, dan mag je jezelf een essentialist noemen.

Op het eerste oog lijkt dit het volgen van je nieuwsgierigheid tegen te spreken. Gericht bezig zijn met de dingen die er toe doen, is productief en efficient. Nieuwsgierigheid is dat zeker niet altijd, en wordt daarom nog weleens vergeten in onze cultuur van super elite high performance.

Maar Greg legt in het eerste deel over ‘ontdekken’ uit dat een paradox van Essentialism is dat essentialisten juist meer mogelijkheden verkennen dan non-essentialisten. De laatste groep committeert zich aan veel te veel dingen zonder goed te ontdekken of het bij ze past. 

Greg schrijft: “Essentialisten ontdekken en evalueren systematisch een veel bredere set aan opties voor ze zich ergens aan binden. Juist omdat ze willen focussen op een of twee dingen, ontdekken ze bewuster meerdere mogelijkheden om zich ervan te verzekeren dat ze de juiste kiezen.”

Dus als je je in een fase bevindt waarin je aan het ontdekken bent waar je nieuwsgierig naar bent, of naar wat je volgende stap wordt, gun je zelf dan de ruimte om dit extreem breed te doen. Het is de manier om uiteindelijk te ontdekken waar je echt mee aan de slag wil.